Het voorjaar vooruit 2020: week 5 (1 t/m 7 februari) van Zambujeira do Mar naar Sanlucar de B

1 februari

De hemel doet wat somber aan vanochtend. Een flink wolkendek verhindert de zon om door te breken. Maar op zich is de temperatuur niet verkeerd dus fietsen maar.
Als fietsdoel lijkt het ons leuk om het strandje op te zoeken waar we vijf jaar terug overnacht hebben.

We fietsen het dorp in en slaan links de boulevardweg op waarna we rustig naar beneden afdalen
So far so good. Maar even later gaat de weg ook weer gestaag ophoog. Zo gestaag dat onze e-bikes het zou redden als we op de pedalen zouden gaan staan maar met de kar met Bel achter de fiets is het echt No Way! 
Dat is even een tegenvaller en een slechte inschatting onzerzijds. Geen idee hoeveel zo'n fietskar inclusief hond weegt maar het zal gauw tegen de 30 kilo zijn om extra mee te torsen.
Goed, maar wat nu? Na wijs beraad duwt en fietst Bor 1 fiets omhoog om vervolgens tezamen de fiets met kar naar boven te torsen. Pffff, daar krijg je het best warm van.....

Eenmaal de helling te boven vervolgen we eenvoudig onze weg totdat we op een gegeven moment het bordje met de naam van het strandje zien staan naar waar we op zoek waren!
Dit maal dalen we maar niet met fiets en al af maar laten deze, wijzer geworden, boven staan. Om vervolgens te voet naar onderen te geraken. 

Het strandje is nog steeds even idyllisch en we genieten er een poosje van het uitzicht.
Bel heeft in de tussentijd een stroompje zoetwater dat van de kliffen loopt ontdekt wat toch een stuk beter lijkt te smaken dat het zoute zeewater ;-)
En na wat doldwaze rondjes gerend te hebben ploft ze voor ons in het zand neer.

Vervolgens puzzelen we m.b.v. "Google Maps" uit hoe we bij bij de camping kunnen geraken zonder weer een fiets de heuvel op te hoeven duwen waardoor  we even later door een achterland vol met kassen fietsen. Een blik naar binnen leert ons dat hier onder andere frambozen geteeld worden. Op een gegeven moment duikt er tussen de kassen een kiosk met een terrasje op, "Monte Ramos de Oliveira" genaamd.  Verbaasd over dit zojuist ontdekte genoegen bestellen we een koffie en een biertje om het te vieren :-) Nog geen anderhalve euro voor dit gele en bruine vocht tezamen, bijna niet te geloven toch.  Op het terras raken we aan de praat met, aan hun huidtint te zien, niet Portugezen mannen. Ze blijken uit Nepal te komen en sinds 19 maanden in Portugal aan het werk te zijn. Voor 600 euro per maand zorgen zij dat wij ook in de winter frambozen kunnen eten...... 
En als ze nog 41 maanden doorbijten kunnen ze een "rood paspoort" krijgen, het uiteindelijke doel van hun komst.  

Half uurtje later belanden we weer veilig en wel bij het busje waar we genieten van een heerlijke zonnige namiddag.
Misschien wel dankzij Saar, die ons eerder op de dag regenbogen en traantjes stuurde omdat de zon maar niet wilde schijnen......

2 februari

Niet al te veel bijzonders vandaag. Enkel een fietstochtje naar de Intermarche in S. Teotónio, zo'n 6 km verderop. 
Tegen het vallen van de avond zoeken we een terrasje in het dorp op om van de zonsondergang te genieten. Restaurante Rita is daarvoor de perfecte plek, je kan er zo de zon kopje onder in de zee zien gaan!

3 februari

Het beloofd een stralende zonnige dag te worden, heerlijk vooruitzicht.
Intussen breken onze buren op en laden met veel gedoe hun Burton op. Tja, sommige mensen nemen hun fietsen mee op vakantie, en sommige mensen hun Burton ;-) 

(Even tussen twee haakjes, het charmante van de auto van de buren is dan wel weer dat deze  gebaseerd  is op een 2CV of een Acadiane. Burton Car Company, gevestigd te Zutphen, levert complete auto's en bouwpakketten in twee modellen: de Burton, een sportwagen zowel met als zonder dak, en een 2CV-pick-up. De carrosserie is in beide gevallen van polyester.)

Maar genoeg over auto's gekletst, wij gaan op de fiets naar Cabo Sardão :-)
Geen onbekende plek voor ons maar beslist een tweede bezoek waard!

Na een kilometer of 12 krijgen we de vuurtoren van de kaap in het zicht! 

En even later staat we het uitzicht vanaf de kliffen te bewonderen.

Het uitzicht, de kliffen, de baaien, de klotsende Atlantische Oceaan, en niet te vergeten de talloze ooievaarsvesten op de meest onherbergzame rotsenpunten in zee!

En dan is dit nog maar één van de vele schitterende plekken die de "Costa Vincentina" kuststrook rijk is! Op https://rotavicentina.com/en/  alles over de vele wandel-en fietspaden in dit gebied.

Omdat we morgen weer verder zullen trekken spreken we met onze Duitse buurman en zijn hond af om gezamenlijk nog een laatste keer van de prachtige zonsondergangen aan de westkust te genieten:

4 februari

Deze dinsdag verlaten we Zambujeira do Mar. Een camping, dorp en streek om beslist nog eens weer te bezoeken!
Via een mooie route door het binnenland belanden we rond half twee op een mega camping in Olhão. En met mega bedoelen we ook echt MEGA, 800 staplaatsen maar liefst.
Een camping die we normaal gesproken het liefst links laten liggen, maar in dit geval heiligt het doel de middelen ;-)

Het doel van het aandoen van Olhão is namelijk gelegen in een familiare aangelegenheid, te weten een bezoek aan Bor's tante uit Amerika in Olhão!
Daarbij zijn we ook niet eerder in deze plaats geweest dus we nemen die stomme grote camping maar even voor lief en gaan na ons geïnstalleerd te hebben op de fiets  richting het centrum van de stad.
Olhão, de grootste havenplaats van de Algarve en midden in het Ria Formosa natuurpark gelegen blijkt een ontzettende leuke plaats te zijn.  Wat meteen opvalt zijn de twee, uit rode bakstenen opgebouwde, markthallen aan de boulevard.  Één gebouw voor de groente- en fruitmarkt en één voor de vismarkt.  Hieronder een overzichtsfoto om een beter "plaatje" te kunnen krijgen van het geheel:

Aan de buitenranden van de markthallen zitten talrijke café's en restaurantjes en het geheel doet heel levendig en gezellig aan.
Met Bor's tante Yleen hebben we afgesproken op het "rode" terras tussen de twee markthallen in, waar we genieten van het weerzien en de zonsondergang.

Na het terras verhuizen we naar een restaurantje, "Cidade de Frango", aan de Rua Tiofilo.
Een tip van de vrienden van Yleen die in dezelfde straat een huis huren.

Het blijkt een geknipt kleurrijk restaurantje te zijn! De allervriendelijkste baas dekt de tafel op met mooie Portugese borden, brood, olijven, salade en een liter wijn. Een menukaart brengt hij nooit, laat staan dat hij een bestelling komt opnemen. Echter na een poosje verschijnt hij opnieuw, dit keer met een schaal frietjes en een schaal overheerlijke gegrilde kip.
Mmmmm, wat hebben wij gesmuld!!!

Met nog een koffie toe rekenen we voor 3 personen in totaal 22,50 af. Nou dat was die eenvoudige doch heerlijke maaltijd beslist waard. 
We worden uitgenodigd om nog een afzakkertje te doen op het dakterras van Yleen's vrienden waar we de zeer geslaagde avond met boeiende verhalen over onder meer avontuurlijke vakanties uit het verleden eindigen  :-)

5 februari

Na gisteren een prachtige zonnige dag genoten te hebben, is het vandaag aardig bewolkt.
Hier en daar ziet de zon af en toe haar kans schoon om even door te breken maar pas halverwege de middag lukt het haar pas echt weer om zich helemaal te laten zien.

Eind van de ochtend fietsen we opnieuw naar het centrum. Dit maal steken we de spoorlijn vlak naast de camping over om het industrie- en havengebied naar de boulevard te fietsen. 
We parkeren de fietsen bij de markthallen die we eens even van binnen gaan bekijken. Daarna volgt een slentertocht door de smalle straatjes van het charmante oude centrum en spotten vele ooievaarsnesten op de daken van verschillende kerken.

Het typische Portugese woord " Saudade" prijkt ergens op een tegel. Het beschrijft een mengeling van gevoelens van verlies, gemis, afstand en liefde. Het zou één van de moeilijkst te vertalen woorden ter wereld zijn en wordt veel gebruikt in Portugese poëzie en is natuurlijk onafscheidelijk verbonden met de Fado muziek.

Op de terugweg naar de camping maken we nog een ommetje door een  klein gedeelte van het uitgestrekte natuurgebied. 

Eind van de middag nog even met Bella er op uit. Om haar energie een beetje kwijt te kunnen hebben we bedacht om haar naast de fiets te leren lopen.
En dat blijkt wonderlijk goed te gaan!

6 februari

Na twee nachtjes op de camping in Olhão houden we het voor gezien. We kunnen het ons niet voorstellen dat mensen hier maanden aaneengesloten staan.
Jammer dat er in de directe omgeving geen meer accomodaties voor kampeerders beschikbaar zijn want hier in de omgeving is in principe genoeg te doen. Zoals een boottripje naar één van de eilanden die voor de stad liggen of het natuurgebied uitgebreider verkennen.

Nadat de bus klaar voor vertrek is, rijden we naar het centrum om  afscheid van Bor's tante te nemen. Op vervolgens op het "rode terrasje"  nog een bakkie of twee te drinken.

En dan, baai baai, zwaai zwaai, dag Portugal, hopelijk tot een volgende keer maar weer!   

Als reisdoel voor vandaag heeft Bor een camperplaats aan de kust tussen de plaatsen Chipiona en Sanlúcar de Barremeda. Een rit van een kleine 300 kilometer. 
Bart vraagt zich af wat we in die uithoek van Spanje te zoeken hebben. Tja, best een goede vraag waarop Bor het antwoord een beetje schuldig moet blijven. Ze komt niet veel verder dat "daar zijn we nog nooit geweest.."
"Nou moe" moppert Bart, "op Antartica zijn we ook nog nooit geweest........" En drukt zuchtend het gaspedaal nog wat verder in.

Rond half vijf arriveren we op de beoogde camperplaats "AC Area Para Autocaravans", gelegen aan het eind van een straat, enkele tientallen meters van het strand vandaan.
Het terrein wordt voornamelijk bevolkt door Duitsers en Engelsen en we spotten slechts één enkele medelander. Het verbaasd ons overigens nog het meest dat er hier uberhaubt nog zoveel campers staan, in dit stukje onontwikkeld kustgebied van Spanje. 

s Avonds eten we tapas in één van de vier horecazaken die in dezelfde straat als de camperplaats gelegen zijn. Als we op aanraden van de camperplaats uitbater de ingang van restaurant Triton binnen lopen, zijn we erg verrast over wat we er achter de muren aantreffen, een zeer ruim opgezette terrastuin en dito restaurant welke een beetje een tropische indruk maken.

Vooral de huisgemaakte vleeskroketjes blijken zeer goed te smaken!
En gelukkig kan ook hier, net als in (bijna) elk Spaans restaurant, voetbal gekeken worden;-)

7 februari

Vandaag een fietstochtje naar Sanlúcar de Barremeda, gelegen aan de monding van de rivier de Guadalquivir en recht tegenover het nationaal park Donana. Tevens vertrekpunt voor Columbus zijn derde reis. 
Een stad verdeeld in twee grote kernen; de Barrio Alto en de Barrio Bajo. In de Bario Alto is het historisch centrum te vinden met de monumenten van de stad en smalle straatjes.
We fietsen  kriskras door de stad. Niet persé een aanrader want de straten zijn smal, druk en regelmatig steil van aard. Na wat sightseeing, een kop koffie en een bezoek aan de Mercadona fietsen we naar de boulevard en het strand waar vandaan een bootverbinding naar het nationaal park aan de overkant is. 

Begin van de avond nog wat tapas bij Triton, die kroketjes van gisterenavond waren zo goed bevallen!
En voor 2,50 p.p. krijg je een bordje vol, inclusief frietjes. En nog wat paprika salade voor de vitamientjes ;-)
Daarnaast wilde Bor ook nog graag de Salmorejo proeven, een puree gemaakt van tomaat, brood, olijfolie en knoflook. Het heeft veel van Gazpacho weg maar dan een stuk dikker en romiger. Mmmm, heerlijk om een broodje in te dippen!

Morgen weer een dag. Dan gaan we de Via Verde naar Rota fietsen.
Maar daarover volgende week meer.