Het voorjaar vooruit: 2018, wk 4, 13 mrt-20 mrt

Vandaag hebben we een missie, namelijk een scoor-een fietshelm-missie.
Want onlangs begrepen dat die helmen hier buiten de bebouwde kom verplicht zijn.
Wat overigens ook niet zo gek is, want bij gebrek aan fietspaden moet je om van A naar B te komen, vaak gebruik maken van de autowegen. En dat fietst, ondanks dat ze met een grote bocht om je heen gaan, toch niet zo relaxt.
Overigens geldt de helmplicht niet voor de zogenaamde Via Verdes, de groene fiets/wandelpaden, waar er steeds meer van in Spanje komen.
Tevens uitgevogeld dat dinsdag de marktdag is in Albaida, dus als eerste op naar Albaida. De markt is al gauw gevonden, we scharrelen op ons gemakje langs de kraampjes, wanneer we een soort sportwinkel  spotten. Dat lijkt ons een geschikte winkel voor fietshelmen. Zonder ook maar 1 woord te gebruiken weten we via gebarentaal in 3 seconde uit te leggen dat we een fietshelm willen. Aanvankelijk hebben ze alleen "Cars" en "Frozen" kinderhelmen. maar dan bedenkt de baas blijkbaar dat er mogelijk nog helmen op zolder liggen. Hij komt terug met een camouflage achtige print helm. De enige helm die er nog zou zijn. Enigszins gedesillusioneerd omdat we er toch echt 2 nodig hebben,  weet een andere medewerker even later toch nog een ander exemplaar op te duikelen.
We rekenen 35,- euro voor de twee helmen af en delen elkaar buiten een "high five" uit, ten teken dat we tevreden zijn dat de missie zo vlot geslaagd is :-)
Verder over de markt scharrelend, valt Bor's oog op een hippe winterjas voor Bart.
Een jas die de kou-lijdende Bart hopelijk wat meer warmte kan bieden en ook nog van een capuchon voorzien is! Bart gaat vrijwel direct overstag en verruild meteen zijn oude jas voor het hippere en vooral warmere exemplaar!
We besluiten  de aankopen met een bakkie koffie te gaan vieren en struinen door de stad op zoek naar geschikt terrasje.

Na het terrasje lopen we het toeristenbureau binnen waar onderstaande reuzen te bewonderen zijn, alsmede een prachtige maquette van een reconstructie van Albaida in de vervlogen tijden. We raken aan de praat met een medewerker van bureau die onze observatie's bevestigd; de regio is inderdaad aan  de weg aan het timmeren om meer toeristen te trekken. De industrie waar men vroeger van leefden is afgenomen en nieuwe bronnen van inkomsten zijn  niet overbodig. Het is echter en harde dobber om met de 20 km verder op gelegen kustplaatsen te concurreren, aldus de medewerker. Maar ze doe hun best en zijn al een eind op weg met het aanleggen van wandel en fietspaden.

Met een beetje van Maggi en een beetje van mezelf staat er 's avonds een heerlijke mie schotel op tafel.

Woensdag besluiten we wederom een fietstocht in de omgeving te maken.
We fietsen achtereenvolgens naar Belgida, Carricola, Beniatjar, Otos en weer via Belgida terug naar El Palomar. Het was een mooie maar pittige tocht waarbij de benen, maar zeker ook de accu's, het zwaar te verduren hebben gehad door de flinke hoogte verschillen en dan met name de enorm steile hellingen. Vooral voor Bart was het billenknijpen geblazen daar zijn accuvermogen toch drastisch aan het afnemen is.
Omdat de rond-trek-drang bij Bor toch al weer een beetje begint te kriebelen, besluiten we de bus op een ander plekje op het terrein te zetten. Zo hoeven we niet ver te rijden, maar hebben we toch een ander uitzicht ;-)
's Avonds vullen we onze buikjes met de overgebleven mie, aangevuld met roerbak ei.

Na per voet en fiets al redelijk wat van de omgeving verkend te hebben, besluiten we donderdag een rondrit met de bus door de omgeving te maken. Want zover als de bus kunnen onze voeten en fietsen ons niet dragen.
We rijden eerst naar het stuwmeer bij Bellus om de camperplaats die daar zou zijn te verkennen. Het blijkt een mooi gelegen camperplaats onderaan de stuwdam te zijn, waar men druk bezig is om de plaats nog mooier te maken en ook van stroom te voorzien? Enfin, verder naar Rugat om te kijken hoe de camping er daar uit ziet.
De camping lag best mooi maar qua voorzieningen niet handig. Verder mochten we niet de camping op om even rond te kijken, wat we heel stom vonden en daardoor ook maar gauw verder gereden zijn.  Volgende bestemming is het meer onder Beniarres wat prachtig bleek te zijn.  Op één van de weinige plekken waar je aan het meer kon komen hebben we een stop gemaakt en onder het genot van een wijntje van de natuur aldaar genoten. Daarna weer richting de camping waar we, voldaan van een prachtige rit, gezellig met wat mede camperaars geborreld hebben en Bor een lekkere pasta schotel in elkaar heeft geflanst.
 

       

Omdat we ons na al die afdalingen met de fiets wat zorgen om onze remblokjes beginnen te maken, besluiten we vrijdags eens te kijken of er ergens in Albaida remblokjes, "pastillas de freno"  in het Spaans, kunnen vinden.
De enige "reparador de bicicletas" die Albaida rijk blijkt te zijn geeft nukkig aan dat hij geen remblokjes verkoopt en dat we daarvoor naar Ontinyent zouden moeten.
Hoewel Ontinyent niet zo gek ver van Albaida ligt besluiten we het er niet op te wagen want inmiddels hebben we uitgegoogled dat de betreffende winkel aldaar al om 13:30  uur sluit. Lang leve Google trouwens!!  Wat een geweldige reisgenoot is Maps, Bor zou niet meer zonder kunnen. Ze vogelt er, naast hoe je van A naar B moet komen, er mee uit waar winkels/restaurant zich bevinden, wat de openingstijden zijn, wat mensen er van vinden etc. Daarnaast is de tijdlijn een zeer handig hulpmiddel om bijvoorbeeld dit reisverslag te schrijven!

Enfin, de remblokjes laten dus nog even op zich wachten, daarvoor in de plaats boodschappen bij de Aldi gedaan. Mooie supermarkt met prachtig assortiment.
terplekke besloten dat het vandaag een goede dag was om te bbq-en. Niet omdat het weer daar zo geschikt voor was, maar we zeulen al die weken al tig wegwerp bbq's mee en echt mooi weer wil het maar niet worden dus als we op het weer moeten wachten. komen die dingen nooit op moet Bor gedacht hebben.
Op een gegeven moment moest Bart Bor bijna de winkel uitsleuren want ze was er niet weg te slaan.....

Omdat de reisdrang bij Bor inmiddels echt begint te kriebelen, besluiten we zaterdag de plek in El Palomar te verruilen voor een andere plek.
En wel voor een ieniemienie camping, gerund door een Belgisch echtpaar in Cehegin. Het is een camping uit het Rustiek Kamperen boekje waar Bor haar oog al eerder op had laten vallen. Echter na wat speurwerk op het web vond Bor uit dat de website van de camping niet meer bestond en dat er geen recente reviews te vinden waren. Dit bij elkaar opgeteld deed ons vermoeden dat de camping niet meer bestond. Echter bleek Nicole dit allemaal niet uitgezocht te hebben en er gewoon naar toe gereden te zijn. Daar vond ze uit dat het een prachtig rustig plekje was om te staan en seinde ons daar over in.

Zo geschiedde het dat we op zaterdagmorgen via een mooie weg door het binnenland (Yecla, Jumilla, Calasparra) naar Cehegin togen. 

Onderweg tal van kleurrijke vergezichten.............
Ook diverse Bodega's en wijnroutes gespot.
Na een uurtje rijden kwam Cehegin in het zicht.
De opdracht in het campingboekje luidde even naar de camping te bellen en bij de supermarkt in het dorp te wachten, waarna men opgehaald zou worden.
Omdat het nog vroeg op de dag was, besloten we eerst zelf een poging te wagen om de bewuste camping te vinden. Via de camper app en "route naar" m.b.v. google maps, bleek het een fluitje van een cent. En toen we even later het blauwe busje van Nicole zagen, wisten we helemaal dat we op de goede plek waren aangekomen!
 

Zondag besloten we samen met Nicole de Via Verde naar Caravaca de la Cruz te fietsen. Deze  Via Verde loopt van Murcia tot aan Caravaca en het laatste gedeelte is tevens de Camino de la Cruz, het Pelgrim pad naar Caravaca.

Caravaca de La Cruz is een bijzondere plaats gelegen in de Sierra de Segura in de provincie Murcia. Tamelijk onbekend en wat velen niet weten is dat de stad werd opgenomen in de ranglijst van vijf belangrijkste Heilige Steden ter wereld, naast Santiago de Compostella, Rome en Jerusalem en Camaleño. De plaats is vooral bekend als een Bedevaartsoord. Gedurende het gehele jaar vinden er bijzonder kleurrijke feesten plaats. De Semana Santa wordt met processies gevierd en begin mei vindt het grootste feest uit de omgeving plaats van Los Caballos del Vino, ofwel de Race van de Wijngaarden. In een bonte processie trekken geheel versierde paarden door de stad. Deze Roméria vindt jaarlijks plaats op 2 mei en schijnt werkelijk uniek te zijn.
 

De Legende van Caravaca de la Cruz:
In de dertiende eeuw, tijdens de strijd tussen de Moren en christenen werden de christenen gevangen gezet door Ceyt Abu-Ceyt. Een priester genaamd Gines Perez Chirios moest de mis lezen zodat Ceyt Abu Ceyt kon zien wat de betekenis hiervan was. Maar de priester weigerde. Daarna werden alle kruisen in de omgeving vernietigd en de priester werd opnieuw gevraagd een mis op te dragen. Maar dit was voor hem onmogelijk zonder kruis. Plotseling verschenen er 2 engelen die in een heldere verlichting een kruis brachten met twee armen en gemaakt uit het hout van het kruis van Christus. Abu Ceyt bekeerde tot het christelijk geloof en daarmee werd de strijd beëindigd. In 1934 is het kruis gestolen en het is nooit teruggevonden. Meerdere verhalen en legendes zijn over dit kruis in omloop, doch dit is het verhaal zoals het verteld wordt wanneer men het kasteel bezoekt.

Ps: vanuit onze kampeerplaats in Cehegin zie je s avonds een groot verlicht kruis.

Na het Moorse fort en de basiliek bezocht te hebben (hier is heel goed te zien hoe men een christelijke gevel tegen een Moors fort geplaatst heeft, wat een symbool is van de strijd tussen de Moren en de christenen) was het tijd voor "Menu del Dia" op een fijn terrasje. We hebben ons de verschillende gangen goed laten smaken en hadden weer genoeg energie opgedaan om te terugreis aan te vangen.
 

Maandagochtend hadden we naar het dorp willen fietsen om boodschappen te doen. Echter vernamen we dat het vandaag vaderdag in Spanje is en dat dan alle winkels gesloten zijn.
Vaderdag, of wel: Día del Padre, wordt hier blijkbaar altijd op 19 maart gevierd. Dat heeft reliegieuze redenen want 19 maart is de dag van de heilige José, oftewel Jozef, de vader van Jezus.
Zo, weer wat geleerd. Wat een dag niets geleerd is een dag niet geleefd toch?!

 
In plaats van naar de supermarkt, fietsen we naar een plaatselijk tankstation waar in ieder geval brood te koop is. Daarna zoeken we het oude stationsgebouw van Cehegin op, waar we gisteren langs gefietst zijn
Bij gebrek aan een trein, doet het stationsgebouw inmiddels dienst als restaurantje.
We vleien ons op het terras neer en nemen een drankje en de aangeraden tapas; te weten  een toastje salada rusa met een visje er bovenop.
Onder het afdak op de onderstaande foto bevind zich de eigenlijke keuken van het restaurant, een open vuur, bbq's en branders voor de grote paella pannen.

In de namiddag, na een heerlijke siësta, worden we door Jan en Annie opgehaald om naar Mula te gaan waar een middeleeuwse markt gehouden wordt.
Jan en Annie, twee Belgische Brabo's van midden zeventig, genieten volop van het Spaanse leven. Ze verblijven min of meer permanent in Spanje en vertoeven in een huurhuis in Cehegin. Jan en  Annie kwamen overigens niet zomaar uit de lucht vallen hoor, Nicole leerde ze een paar dagen geleden kennen toen ze een bezoekje aan de camping brachten.
Enfin, Mula bleek een mooie stad met veel goed opgeknapte gebouwen. Ook de markt  zag er leuk uit en men had echt zijn best gedaan om de stad in Middeleeuwse stijl om te toveren.

   
Inruil voor het mogen meerijden boden we jan en Annie een diner aan. In Mula lukte het gek genoeg niet om een geschikt restaurant te vinden. Daarnaast was het voor Spaanse begrippen ook nog te vroeg om te eten.
We besloten om terug naar Cehegin te rijden en daar een leuk tentje uit te zoeken.
Om de tijd tot etenstijd te overbruggen eerst nog een cafeetje ingedoken voor een biertje of twee. Daarna in een ander tentje heerlijke tapas gegeten en voldaan ons busnestje ingedoken.