Het voorjaar vooruit 2019: week 10 (20-27 maart)

20 maart

Een paar dagen terug hebben we bij het "Oficina de Turismo" in de stad een Nederlands stel ontmoet met wie we  sindsdien leuk contact hebben en vandaag met elkaar naar de markt zijn gefietst. Het was een beetje zoeken naar waar de wekelijkse markt precies gehouden wordt (in een buitenwijk), maar het is gelukt! En de markt was boven verwachting groot. Zo groot dat we niet eens alle rijen langs zijn geweest.  Op een gegeven moment waren we echt toe aan een bakkie koffie en raakten we zo aan de klets, dat we de koffie even later verruilden voor vier "tinto de verano's". Die smaakten vervolgens weer zo goed dat er even later nog vier bij besteld moesten worden  ;-)
Tegen de tijd dat we uitgedronken waren, werd de markt afgebroken en  zijn we na een tussenstop bij de Lidl terug naar de camping gefietst. Daar paste Bor haar nieuwe fleurige outfit van de markt die ze voor 2 euro scoorden. Voor het andere 2 euro item dat aangekocht werd moeten er eerst wat kilootjes afgevallen worden dus die blijft voorlopig nog maar even in de kast.

21 maart

Na een uitstekend verblijf op de camping  in Cáceres (waar we het privé sanitair zeker van gaan missen!) trekken we donderdag de 21e weer een stukje noordelijker.
We hebben het echt een verrassing gevonden om door een stuk van de Extremadura provincie te rijden. Deze dunbevolkte provincie met haar tal van verschillende landschappen en plaatsen waar de Romeinen, de Kelten, de Moren , de Tempeliers hun erfenis achter hebben gelaten is absoluut de moeite van het bezoeken waard!
Helaas gaat het ons niet gaat lukken om alle prachtige historische plaatsen aan te doen die de Extremadura provincie rijk is, we bewaren een bezoek aan o.a. de plaatsen Merida, Plasencia en Trujillo dan ook voor een andere keer. Datzelfde geldt voor een bezoek aan nationaal park Monfragüe en het berijden/befietsen van een stuk van de Ruta Via Plata (Zilverroute) .
Wat we vandaag nog wel gaan doen voordat we de Extremadura regio uitrijden, is het "spookdorp" Granadilla bezoeken.

Bor las een paar dagen terug ergens een zin over een spookdorp, raakte er door gefascineerd en ging op digitaal onderzoek uit. Het digitale onderzoek leverde de volgende informatie op:

In 1955 begon de gedwongen uittocht van de bewoners van de ommuurde stad Granadilla omdat er een decreet ter onteigening was afgegeven wegens de aanleg van een stuwmeer. Het stad werd hierdoor ene overstromingszone en transformeerde gaandeweg tot een onbewoond schiereiland dat alleen nog vanuit het noorden toegankelijk was. Nadat in 1964 de laatste bewoners de stad verlieten deed het verstrijken van de tijd de stad afbrokkelen van eenzaamheid.

In de jaren 80 is men (voornamelijk studenten) begonnen met het herstel van de stad om het als erfgoed te behouden als onderdeel van het regeringsprogramma ter herstel en educatief gebruik van verlaten dorpen, te beginnen met de restauratie van het kasteel, waarna huizen en straten volgenden.

Enfin, tot zover de geschiedenis, dan nu naar het dorp zelf;
Hieronder de ligging op de kaart en een bord langs de weg die er naar toe leidt:

De weg is goed toegankelijk en de natuur prachtig, zeker als we even later bij het stuwmeer aankomen:

 

We worden welkom geheten door het prachtige gerestaureerde fort bij de poort van de stad:

 
Een poort die overigens alleen geopend is tijdens de openingstijden (di-zo van 10:00-13:30 en van 16:00-18:00), daarbuiten is de stad niet te bezichtigen ontdekte we bij aankomst. Gelukkig waren we er rond het middaguur waardoor we nog mooi 1,5 uur de tijd hadden om rond te slenteren   
Eenmaal binnen de stadsmuren, ziet het kasteel er zo uit:

De gerestaureerde straat die vanuit de ingang naar het Plaza de Mayor leidt:

 

En huizen rond het Plaza de Mayor zo als hieronder (zie ook filmpje)

De rest van het dorp bestaat uit ruïnes:

 

Her en der treffen we tussen de ruïnes wat vee aan:

We durven het net niet meer aan om de kasteeltoren te beklimmen daar het tegen sluitingstijd loopt en we anders misschien wel ingesloten worden ;-)
Desalniettemin een bijzonder bezoek aan een bijzonder mooi gelegen plaatsje zonder inwoners!

Als we Granadilla verlaten is dit ons uitzicht:

 

En even later volgt dit uitzicht, met in de verte besneeuwde bergtoppen:

We maken een koffiestop in Hervás dat in het midden van de Ambroz-vallei gelegen is.
Het is stil in het dorp maar aan het aantal restaurantjes te zien is dat lang niet altijd zo.
Het meest opmerkelijke historische erfgoed van Hervás betreft de Joodse wijk.
Na de stop rijden we verder naar het noord westen en besluiten op de parking bij de prachtig ommuurde stad Ávila te overnachten. 
Het zouden de best bewaarde, ononderbroken, stadsmuren van Europa zijn; 2.5 kilometer lang, 12 meter hoog, 9 poorten en 90 bastions en gekanteelde torens maar liefst.  Anderhalve kilometer van de muur kan bewandeld worden.  Ávila prijkt al sinds 1985 op de Werelderfgoed lijst. Spijtig dat er bij zo'n mooie stad geen camping of camperplaats in de buurt is en we het met een niet zo fraaie parkeerplaats moeten doen.
 

Na een verlate siësta maken we, om op temperatuur te komen, een avondwandeling door de stad. Het is hier, op ruim 1100 meter hoogte al flink afgekoeld, brrr.

Bij terugkomst op de parking komt ons muziek tegemoet, muziek die we niet zo gauw kunnen thuisbrengen maar ons doet denken aan zigeunermuziek. Het klinkt als soort treurmuziek. Even later zien we waar de muziek vandaan komt,  we ontwaren op de grote donkere parkeerplaats een groep van zo'n 20 á 30 mensen die al muziek makend in een "rouw tempo" vooruit schreiden.
De muziek pakt ons, en we staan op een afstandje een poos te luisteren en te kijken naar hoe deze groep mensen vele malen heen en weer schreiden.  
Mooi om zo onverwacht deelgenoot te zijn van deze bijzondere muzikale samenkomst!

22 maart

Het is maar net boven nul in de bus als we al vroeg wakker worden. Gauw de standkachel vanuit bed aangezet om op temperatuur te komen. Als het rond de tien graden is durven we het aan om uit bed te komen, ons aan te kleden en thee te gaan zetten.  Even na achten verlaten we Ávila en nemen we de N-110 richting Soria. Een kleine 200 km later lassen we een koffiestop in het dorp San Esteban de Gormaz in. Heerlijk in het zonnetje gezeten nippen we van onze koffie waar we churros van het huis bij krijgen, mmm.
Om twaalf uur vervolgen we de reis richting Zaragoza. We verwisselen de N-110 voor de CL-116 waar de Douro een stuk langs slingert.   Op een gegeven moment mond de Cl -116 uit op de snelweg de A2 naar Zaragoza. Het landschap wordt steeds minder fraai, dor en kaal.  Na Zaragoza gaat de A2 over in de AP-2, een tolweg, waardoor we deze inruilen voor de N-II. Dit hadden we misschien beter niet kunnen doen want deze drukke weg wordt voornamelijk bereden door vrachtverkeer en inhalen is door de de drukte op deze twee-baans weg nauwelijks mogelijk.
Gelukkig hoeven we niet al te ver meer want onze beoogde camping bevindt zich halverwege Zaragoza en Lleida, in het plaatsje Valfarta om precies te zijn.

500 km verder en 8 uur later arriveren we tegen vieren op het desolate terrein van de municipal camping in Valfarta waar we hartelijk ontvangen worden door Loles en Quique, die namens de gemeente de camping, de dorpskroeg, het zwembad en het groen beheren.
We zijn op dat moment de enige campinggasten en vinden het heerlijk! 
Voor 10,- euro per dag hebben we de beschikking over stroom, douches, wc's, een volledig ingerichte keuken en een wasmachine die dus ook inclusief is! Geen wifi maar rondom het gemeentehuis, een paar honderd meter verderop, gratis wifi. Wat wil een mens nog meer?
Stiekem balen we er een beetje van als later op avond als nog een andere camper arriveert.
Errug niet?! 

s Avonds eten we in de dorpskroeg waar Quique ons een heerlijk gerecht voorschotelt. 
Ook kunnen we er een stokbroodje kopen waardoor we morgenochtend in ieder geval van een ontbijt verzekerd zijn.

 

23 maart

Omdat we er niet helemaal op berekend waren dat we op een plek zonder winkels terecht zouden komen, rijden we vandaag naar de grootste plaats in de Monegros woestijn waar we ons thans in bevinden, te weten Sariñena, om inkopen te doen. We treffen daar een Dia en een Eroski supermarkt aan die meer dan genoeg in huis hebben om onze voorraden aan te vullen.
De Monegros woestijn, of misschien is een uitgestrekt steppegebied een betere omschrijving, zou ooit vol dennenbossen en jeneverbesstruiken hebben gestaan en is door mens en dier tot een woestijn/steppe gebied verworden. Inmiddels heeft de mens ook weer water door het gebied aan gebracht waardoor het er grotendeels niet meer echt woestijnachtig uitziet maar meer kaal en agrarisch. 
Hieronder enkele foto's van het "echte" woestijn gedeelte waarvan we hopen nog een glimp op te vangen:

 

De campingbeheerders vertellen ons bij iedere ontmoeting weer nieuwe wetenswaardigheden zoals dat het dorp Valfarta slechts uit 30 inwoners bestaat, dat de gemiddelde leeftijd 80 jaar is, dat de huizen in het dorp pas sinds 40 jaar over stromend water beschikken, dat er maar 100 ml water per jaar in het gebied valt, dat de camping al 10 jaar bestaat maar nooit echt gefunctioneerd heeft. Dat Loles en haar man de camping sinds een jaar beheren en dat de burgemeester zijn zegen gaf maar niet geloofde dat er ooit iemand zou gaan  komen, etc.

24 maart

Vandaag besluiten we de fietsen af te laden om  te kijken of er wat te fietsen valt.
Om de "echte" woestijn te zien moeten we volgens Loles een kilometer of tien ten noorden van de camping fietsen over vele "dirty roads" (agrarische zandwegen) die er te vinden zijn. Uiteindelijk fietsen we maar een kilometer of 5 landinwaarts maar ontdekken wel dat er er langs de aangelegde kanalen prima "fietspaden" lopen waar alleen onderhoudsauto's mogen rijden 

   

Na een rondje van zo'n 20 km gereden te hebben zien we Valfarta weer opdoemen:

  s Middags drinken we wat op het terras van het dorpscafé en ontdekken dat de ontvangst&kwaliteit van de "dorpswifi" uitstekend is!

25 maart

Vandaag hebben we besloten, lassen we een NIX-dag in, een dag waarop we he-le-maal niets gaan doen behalve in de zon hangen met wat leesvoer. Er wordt al gauw roet in het eten gestrooid als blijkt dat een venijnig koud windje de kop opgestoken heeft. Dat blijkt echter ook zijn voordelen te hebben omdat we nu eindelijk een reden hebben om de zijluifel die we het afgelopen jaar aangeschaft hebben uit te proberen. Zodoende zitten we nog geen half uur later heerlijk uit de wind voor ons busje van de luifel te genieten ;-)

Pas in de loop van de avond komen we echt in de benen als we in het café een warme maaltijd gaan nuttigen. Bart verslind er een lamsboutje terwijl Bor zich te goed doet aan een Merluza, de Spaanse benaming voor Heek (vissoort).

 

26 maart

Bart begint de ochtend nogal ongelukkig; hij glibbert weg in de spekgladde douchebak en neemt in zijn val het douchegordijn mee. Bor die door de enorme bons waarmee de valpartij gepaard ging gealarmeerd toesnelde, kon gelukkig concluderen dat de val met een sisser afgelopen was. 
Loles reageert zeer begripvol op de schade die is ontstaan en wil absoluut niets weten van schade vergoeding.  

Na bijgekomen te zijn van de schrik plannen we opnieuw een fietstochtje. Ditmaal naar la Amolda waar we via het "fietspad" langs het kanaal naar toe fietsen. Bij de bakker kopen we een broodje en wat voor bij de koffie. Om vervolgens op het terras van het "Centro Social" een koffie te drinken.
Overigens hebben we de bakker slechts op goed geluk gevonden. Of beter gezegd door een goede neus. We vonden de bakker namelijk toen we afgingen op de geur van vers gebakken brood. het pand waar de bakker zich bevind lijkt een gewoon woonhuis te zijn, een vliegengordijn belet de inkijk waardoor het lijkt alsof er zich geen winkel bevindt. Tja, ze zijn in dit gebied geen toeristen gewent en alle dorpsbewoners weten waar de bakker zich bevind dus waarom zou je die middels een gevelbord moeten aangeven.......
Op de terugweg nog even naar het terras van het dorpscafé om wat afleveringen van serie's te downloaden.
In de overdekte hal die zich boven het terras bevind ontwaren we een marktkraam die hier blijkbaar iedere dinsdag groente, fruit, koekje en olijven verkoopt. Op maandag zou hier een vlees/viskraam staan. 

Terug op de camping genieten we van ons laatste middagje op deze heerlijke desolate plek waar we vast en zeker van plan zijn om naar terug te keren.  s Avonds warmt Bor een prakje op in de keuken van het campinggebouw en kijken we voor de verandering nog maar eens wat afleveringen van Netflix series ;-0