Het voorjaar vooruit 2019: week 6 (20- 27 februari)

Woensdag 20 februari vertrekken we even na tienen van camping El Pino in Torrox.
Einddoel voor vandaag is de camping in Ardales, "Parque Ardales" genaamd.
Voor het zover is wacht ons echter nog een mooie trip door het binnenland, met als geplande tussenstop een bezoek aan natuurreservaat El Torcal, dat zo'n 15 km ten zuiden van Antequera ligt. Het reservaat staat bekend om de unieke kalksteenformaties die er te zien zijn. 150 miljoen jaar geleden lag het gehele reservaat nog onder water, miljoenen jaren later zorgde wind en regen voor de spectaculaire kalksteen formaties die je bijna in een buitenaardse omgeving doen wanen!
Het bezoekerscentrum met parkeerplaats waar vandaan wandelingen zijn uitgezet ligt op 1300 meter hoogte.  Dat betekende dus even klimmen voor ons busje! Langzaam tufte we steeds hoger en hoger en belandde zo nu en dan in de wolken. Ook de temperatuur nam drastisch af, brrrr.
Maar mooi dat het was! We kozen voor een wandeling van een uurtje en keken onze ogen uit in dit bijzondere landschap. Al gauw zagen we een groepje steenbokken liggen luieren en hoog in de lucht scande vale gieren en steenarenden de omgeving, op zoek naar een prooi. Er zouden hier nog veel meer vogelsoorten, zoogdiersoorten en reptielen te spotten zijn. En ietsjes verderop in het jaar schijnt het hier een heus bloemenparadijs te zijn met meer dan 30 soorten wilde orchideeën, wilde rozen etc die de rotswanden er uit zouden laten zien als verticale tuinen. Dat spreekt wel tot de verbeelding, misschien nog maar eens een keertje terugkeren?

Als we na de wandeling op ons horloge kijken, concluderen we dat er eigenlijk geen tijd meer is voor een bezoek aan de  grootste dolmen (grafheuvels) die nog bestaan in Europa (liggen vlak buiten Antequera). En ook een bezoek aan Antequera zelf, wat echt een heel mooi plaatsje moet zijn, komt op het "to-do-lijstje" te staan.  

Helaas moeten we Antequara "links laten liggen",  in het voorbij rijden er wel nog even een kiekje van gemaakt:

Daarvoor in de plaats maken we nog een tussenstop bij een supermarkt om de voorraden aan te vullen en gaan dan recht op ons einddoel af.
Met name de laatste kilometers naar de camping, met zicht op de drie meren, zijn prachtig! Evenals de mooie stuwdam die we passeren.

Rond vieren arriveren we op het camping terrein. Het is veel minder druk dan we verwacht hadden en kunnen naar believen een plekje uitzoeken:

Door de pijnbomen, die in de zomer vast heel nuttig zijn, is er nauwelijks meer zon op de camping te vinden. En omdat ook het windje verdraait fris waait, trekken we ons al gauw terug in het busje voor een verlate siësta en vullen later onze magen met een "borrelplank" vol met geitenkaas, worst, olijven en andere lekkernijen. 

Donderdagochtend ontbijten we met een kop koffie en een tostada in het campingrestaurant zodat we even van de wifi gebruik kunnen maken die enkel in rond het hoofdgebouw beschikbaar is.  Daarna gaan we op onderzoek uit zodat we morgen weten hoe we het makkelijkst bij de toegangsweg naar de Caminito del Rey kunnen komen.  We ontdekken dat er twee restaurants zijn; El Kiosko en El Mirador. Vlak naast El Kiosko zit een toegangsweg  van 2,7 km lengte. En precies tussen El Kiosko en El Mirador zit nog een andere toegangsweg van 1,5 km lengte. Deze weg start met een tunnel waar je maar net het einde van kan zien. Omdat Bor haar nieuwsgierigheid maar moeilijk kan bedwingen nemen we alvast een voorproefje op morgen door de tunnel even te inspecteren ;-)  Een zaklamp is hierbij geen overbodige luxe meent onze nachtblinde kip....

Daarna is het tijd voor het andere doel van vandaag, een fietstripje naar Ardales. De glooiende weg naar het dorp is met onze e-bikes makkelijk te beslechten en we genieten van de mooie uitzichten onderweg. Ook spotten we een paar prachtige plekjes om "vrij te staan". In deze tijd van het jaar verkiezen wij echter de luxe van een camping of camperplaats zodat we verzekerd zijn van stroom, een warme douche en meestal ook wifi. In de meeste gevallen kost zo'n plek tussen de 10 á 15 euro per dag, uitschieters naar boven of beneden daar gelaten.

Het laatste stuk naar de kern van het dorp is zo steil dat we besluiten de fietsen beneden te parkeren en de laatste kilometer te voet af te leggen. Hier komen we dit bijzondere verkeersbord tegen, welke we later op nog meer plaatsen zullen aantreffen.

Geheel tegen onze verwachtingen in blijkt Ardales verre van toeristisch te zijn. Je zou verwachten dat een dorpje in de omgeving van zo'n publiekstrekker als de "Caminito del Rey" toch minstens enkele souvenirs zaakjes  rijk zou zijn, maar niks van dat. Het is slechts een mooi eenvoudig Spaans dorpje met op een rots, helemaal boven in het dorp,  de ruïnes van een een middeleeuws kasteel en kerk. Voor het gemeentehuis bevindt zich een leuk pleintje met daarom heen een aantal restaurantjes/barretjes. Ons oog valt op het terrasje dat de meeste zon te bieden heeft en we besluiten dat het wel weer eens tijd is voor een dagmenuutje ;-)

Even na vieren belandden we weer op het campingterrein waar we nog even wat op het terras van het restaurantje willen drinken. Deze blijkt helaas al gesloten te zijn, tja, het laagseizoen heeft zo zijn voordelen, maar ook zijn nadelen. Dan maar zonder een drankje nog wat afleveringen van een Netflix serie downloaden voor vanavond. Intussen gaat Bart de bloemenpers ophalen in de bus om de bloemen die Bor onderweg plukte te conserveren. Als Bart, na wel verdraait lang weggebleven te zijn, weer terugkeert blijkt hij een fikse schuiver met de fiets gemaakt te hebben. Wonder boven wonder geen kleerscheuren maar wel een flink pijnlijke heup. Lekkere timing zo'n val, vlak voor onze wandeling van morgen!! Nou, dan maar gauw het busje in om de wonden te likken en fit voor morgen te zijn! 

En dan is het de volgende morgen vrijdag 22 februari en staat er een spectaculaire wandeling op het programma, de "Caminito del Rey". En wat heel bijzonder is, is dat we die wandeling niet alleen gaan maken, maar tezamen met Bor's nicht Pia !
Bor had zich al vaker in deze wandeling verdiept die door de El Chorro kloof loopt, maar deze stond tot nu toe altijd nog op het "to do lijstje". Toen Bor's nicht twee weken geleden schreef dat ze een paar dagen in Malaga zou zijn en vroeg of wij die wandeling wel eens gemaakt hadden, waren de juiste ingrediënten daar om tot actie over te gaan! Het was wel even puzzelen hoe we het één en ander logistiek  het beste konden regelen. Dit omdat de kaartverkoop online per tijdslot gaat en we twee weken van te voren nog niet wisten hoe laat we elkaar zouden kunnen ontmoeten. Een kennis van Bart bood uitkomst, die wist te vertellen dat een reisbureau in Nerja tickets op datum verkoopt, zonder tijd bepaling. En dat bleek de juiste oplossing te zijn!

Goed, dan even over de caminito, het betreft een spectaculair wandelpad door de El Chorro-kloof, gebouwd tussen 1901-1905 om mensen en materialen tussen twee fabrieken (hydro elektrische installaties) te vervoeren die ieder aan een kant van de kloof lagen. De officiële opening van het pad vond vele jaren later plaats, in 1921, toen koning Alfonso XIII de volledige route met zijn gevolg aflegde en het zijn naam mee gaf, "het koningspaadje".
Door de jaren heen raakte de Caminito in verval en werd in het jaar 2000 officieel gesloten nadat er verschillende dodelijke ongelukken hadden plaatsgevonden. Vanwege de economische crisis liet een renovatie enige tijd op zich wachten maar in 2015 werd het geheel vernieuwde pad dan eindelijk opnieuw open gesteld. Het nieuwe pad is aangelegd boven het oude pad, dat op deze manier zo goed als mogelijk bewaard is gebleven. 
Tickets en meer info op de officiële website: http://www.caminitodelrey.info/en/

Bart, die na zijn val van gisteren nog best veel pijn heeft en behoorlijk krukkerig loopt, wil kost wat het kost toch lopen waardoor we alle lapmiddelen inzetten om dit mogelijk te maken (paracetamol& icegel). Rond twaalven ontmoeten we Pia bij El Kiosko. Een Nederlandse gids heeft haar in Malaga opgehaald en naar Ardales gebracht. Hij verteld nog wat wetenswaardigheden en loopt met ons mee tot aan de start van de caminito.

Na de tickets overhandigd te hebben krijgen we ieder een helm uitgereikt en vangt de schitterende wandeling, die vanaf dit punt twee uur zal duren, aan. Vele "oohhs" en "aaahhhs" volgen want de omgeving is werkelijk spectaculair. Evenals de manier waarop er hier in deze enorme kloof een wandelpad is aangelegd! Het pad zelf is echter veel  minder spannend als van te voren gedacht. Het is zeer goed begaanbaar en voor Bart die met hoogtevrees kampt redelijk goed te doen omdat je je overal waar het spannend is wel kan vasthouden.

Na afloop wacht ons een verrassing, gids Alexander heeft toestemming gevraagd om met de auto het laatste gedeelte van het pad op te mogen rijden en staat ons met Cava en lekkere hapjes op te wachten! Bart, die met name het laatste half uur erg heeft afgezien vanwege de pijn, is er helemaal blij mee. 

Na de hapjes en het drankje nemen we afscheid van elkaar; Pia gaat terug naar Malaga en wij maken gebruik van de bus-service die ieder half uur rijdt van het eindpunt van de caminito naar de toegangsweg van de caminito. Voor 1,55 euro p.p. worden we zo weer vlakbij onze fietsen afgezet!

Zaterdag  de 23ste breken we op in Ardales en gaan opzoek naar een geschikte overnachtingsplek om onze volgende plan uit te voeren; namelijk het fietsen van de Via Verde de la Sierra.
We doen wat boodschappen in Olvera en komen uiteindelijk uit bij een mini camping annex camperplaats in Zahara de la Sierra terecht.
                                                                     Uitzicht op Olvera:

Iets te afgelegen om de Via Verde vandaan te fietsen, maar wat een schitterend gelegen plekje! We besluiten dan ook om de fietsplannen nog even op te schuiven en te genieten van de prachtige natuur in het "Parque natural de la Sierra de Grazelema". 
We waren al een paar jaar geleden ook al in deze omgeving en we vinden het weer net zo mooi als toen!  Zo groen, zo vredig! We worden super vriendelijk onthaald door een Nina, een Duitse die samen met aussie James sinds een half jaar deze Finca voor 5 jaar huurt om uit te baten.
Naast de verhuur van huisjes is een klein gedeelte van het terrein bedoeld voor een 5 tal   camperplaatsen (https://www.fincavegana.com/). Er zijn nog net 2 plekjes vrij als we aankomen. Hoewel het plaatsen van de camper en de verzorging van het terrein wel wat beter kunnen (het is een beetje alsof we in iemand ongemaaide achtertuin staan) nemen we dat absoluut voor lief vanwege de ligging en het schitterende uitzicht op Zahara. Op het menu voor vanavond staat een in elkaar geflanste linzenschotel die we ons goed laten smaken. s' Avonds blijkt er een kampvuur te zijn en socialiseren we een beetje met de, op dat moment vooral Duitse mede kampeerders/gasten. Later begrijpen we dat het hier een beetje een veganistisch gebeuren is, maar daar kregen we verder niets van mee. 
De sterrenhemel is hier werkelijk fenomenaal!!! Om daar extra van te kunnen genieten is het terrein nauwelijks verlicht en is een zaklamp wel handig om je een weg naar 1 van de twee badkamers te kunnen banen.

Zondag de 24ste maken we een mooie fietstocht naar Algodonales (zie afbeelding hierboven).
Vlak voor we het dorp binnen fietsen komen we langs een camperplaats die er zeer verzorgd uitziet en waar er gratis elektriciteit beschikbaar wordt gesteld. In het dorp zelf blijkt het op deze zondagmorgen gezellig druk te zijn. Bewoners tussen de 0-100 bewegen zich op en rond de promenade waar langs vele terrasjes te vinden zijn. Na een kop koffie stappen we weer op om op weg te gaan  naar een volgend terras :-)
 

Onderweg zien we de camping liggen:

Het volgend terras bevindt zich op deze een geweldige locatie, met zicht op het meer & Zahara:

Op de terugweg, vlakbij de camping,  nog een fotootje van het landschap gemaakt:

Als we halverwege de middag weer op de camping arriveren, genieten we er van de rust, het uitzicht en de zon. Ondertussen  vermaken we ons ook met het bekijken van de tientallen parapenters die we tegen de berghelling van Algodonales zien rondzweven. Met het blote oog zagen we er maar een paar, maar door de verrekijker bleken het er minstens 40 te zijn!
Een paar jaar terug stonden we bij Algodonales op een soort camping voor parapenters en begrepen we dat de omstandigheden voor deze sport er ideaal zijn.

In de afgelopen dagen hebben we een plan van aanpak bedacht voor het fietsen van de beoogde Via Verde. Het punt is namelijk dat de route 37 km bedraagt, net iets te ver om op 1 dag heen-en weer te fietsen met onze accu's. Langs de route zijn 3 camperplaatsen te vinden; namelijk bij stationsgebouwen van Puerto Serrano, Coripe en Olvera. We hebben er voor gekozen om de bus bij het startpunt in Puerto Serrano te parkeren en daar vandaan naar Olvera te gaan fietsen waar we voor de nacht een kamer geboekt hebben, ja doe eens gek! 
Leuke wetenswaardigheid is dat er ruim 6000 km aan verlaten spoorwegen in Spanje ligt; de meeste zijn nooit gebruikt of zelfs maar afgewerkt. Ze ontstonden uit ambitieuze plannen om zelfs de kleinste dorpjes via spoorwegen met elkaar te verbinden, maar die plannen vielen door omstandigheden in het water. De spoorwegen raakten daarom in verval of werden stilaan opgeslokt door de natuuromgeving.
Dit was ook het geval bij deze spoorlijn, in 1920 aangelegd maar vanwege de grote depressie nooit afgerond waardoor er dan ook nog nooit een trein op dit schitterende traject gereden heeft!
Gelukkig zijn veel van deze trajecten inmiddels omgetoverd tot de Via Verdes, waar vandaag de dag jong en oud veel plezier aan beleven. 
Meer info op de officiële website van de Vias Verdes of op bijvoorbeeld: https://www.vakantiehuizenspanje.nl/Cadiz/artikels/fietsen-in-de-natuur-deze-via-verde-is-de-mooiste-route-tussen-cadiz-en-sevilla

Fietsen afladen in Puerto Serrano:

De route:

Het startpunt:

De eerste hindernis ;-) : 

Schitterende natuur! :

Tussenstop bij het gerenoveerde station in Coripe alwaar we genieten van een verfrissend drankje en een sandwich. Bor's heeft trouwens een nieuw drankje ontdekt deze reis en dit gebombardeerd tot haar favoriete vakantie drankje, namelijk een "Tinto de Verano" , rode wijn, frisdrank en veel ijs!

Hier naderen we de Peñón de Zaframagón, broedplaats van één van de grootste vale gieren kolonies van Europa. Met de meegenomen verrekijker spotten we tientallen gieren.

Het traject telt wel 30 tunnels, variërend in lengte van 10 tot wel 1000 meter.
Bij elke tunnel wordt de naam en de lengte vermeld en ook of deze al dan niet verlicht is.
In de tunnels die met verlichting zijn uitgerust springen de lampen aan zo gauw je de tunnel binnen rijdt. Op een enkele uitzondering daar gelaten als de techniek het af heeft laten weten, dus breng een zaklamp mee!!

Het station van Navalagrulla werd niet gerestaureerd en ligt er vervallen bij:

Eindpunt, het station van Olvera! En dat is maar goed ook want Bor's accu is bijna leeg. Vanaf hier is het nog slechts een paar kilometer naar het adres waar we de nacht zullen doorbrengen.
Wat we ons echter niet gerealiseerd hadden, is dat het station laag ligt en het dorp Olvera daarboven uit tornt en slechts te bereiken is via een heeeele steile weg die niet te doen is voor onze fietsen. Het werd dan ook lopen geblazen wat niet echt meeviel; een e-bike met bagage steil omhoog duwen in de brandende zon, pffff een ware beproeving en echt niet voor herhaling vatbaar!

Gelukkig was al die ellende weer redelijk gauw vergeten toen we ons onderkomen voor vannacht zagen, een heus drie-kamer appartement en een allervriendelijkste gastvrouw die ons  s avonds nog een stuk zelfgebakken cake kwam brengen :-)

uitzicht vanaf het dakterras op Olvera:

Na een prima nachtrust en een hartelijk afscheid van de gastvrouw fietsen we de volgende morgen rond tienen Olvera uit. De terugweg gaat een stuk sneller en Bor's accu gaat zelfs drie keer zo lang mee als op de heenweg omdat we voornamelijk bergafwaarts fietsen. We doen opnieuw het station in Coripe aan voor een koffie en vernemen dat er vlakbij het station een recreatiegebiedje ligt waar je ook heel mooi met de camper kan staan. Terug bij Puerto Serrano trakteren we onszelf nog op een verfrissend drankje en laden even later de fietsen weer op de bus.
Planning was aanvankelijk om vanmiddag naar Isla Cristina aan de kust te rijden maar Bor wil het afscheid van het binnenland nog even uitstellen en komt met een camperplaats in La Puebla de Cazalla op de proppen. Via de filters in de "campercontact" app (een app om camperplaatsen/campings te zoeken) heeft ze uitgevonden dat er in Europa zo'n 100 gratis camperplaatsen inclusief alle voorzieningen bestaan!
Zo ook in La Puebla de Cazalla waar je voor het gebruik van stroom en de sanitaire voorzieningen niets hoeft te betalen. Dat moest onderzocht worden meende Bor, waardoor we tegen drieën op onderstaande camperplaats beland zijn die onder aan het dorp en tegen een park aanligt:

Later in de middag het dorp in gewandeld om de middenstand te sponsoren. Want dat is toch het minste wat je kunt doen als je op zo'n manier gratis kunt kamperen ;-)
La Puebla de Cazalla blijkt nog een behoorlijk grote plaats te zijn en heeft ons inziens genoeg te bieden om hier een aantal dagen te verblijven.  Op het eerste gezicht is het niet meteen een heel aantrekkelijk dorp maar als je door de straatjes loopt ziet alles er verzorgd uit en spotten we prachtige pandjes en leuke terrasjes. 
Bij terugkomst op de CP zijn we beiden best moe en duiken geheel tegen onze gewoonte al om negen uur het bed in.